คำอุทาน
คำอุทาน คือ คำที่เปล่งออกมาเพื่อแสดงความรู้สึก และอารมณ์ของผู้พูด โดยมากคำอุทานจะไม่มีความหมายตรงตามถ้อยคำ แต่มุ่งเน้นอารมณ์และความรู้สึกเป็นสำคัญ
คำอุทานมี ๒ ชนิด คือ
๑. คำอุทานบอกอาการ ๒. คำอุทานเสริมบท
๑. คำอุทานบอกอาการ คือ คำที่เปล่งเสียงเพื่อบอกอาการ และความรู้สึกของผู้พูด ซึ่งใช้เฉพาะในการพูดจา
เช่น - โอ๊ย ! เธอเหยียบเท้าฉันทำไม (เจ็บปวด)
- พุทโธ่ ! เขาไม่น่าเสียชีวิตเลย (สงสาร)
- เอ๊ะ ! ใครขโมยปากกาฉันไปอีกล่ะ (สงสัย แปลกใจ)
- คุณพระช่วย ! ลูกไปทำอะไรมา (ตกใจ)
- ว้าว ! ชุดนี้ทำให้เธอสวยมาก ๆ เลย (ตื่นเต้น)
- อ้าว ! มาหยิบของฉันไปดื้อ ๆ ได้อย่างไร (ไม่พอใจ)
๒. คำอุทานเสริมบท คือ คำอุทานที่ผู้พูดกล่าวคำเสริมเพิ่มเติมโดยไม่ตั้งใจให้มีความหมาย
แต่เน้นให้เกิดความคล้องจอง มักใช้ในคำประพันธ์เพื่อให้ข้อความสละสลวย
เช่น - ลูกต้องหมั่นอ่านหนังสือหนังหาให้มากนะ
- หนูเดินระวัง ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวแข้งขาหักจะลำบาก
- กรวิทย์ชอบแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวจ้าวของ น่าเบื่อจริง ๆ
- วัดวาอารามเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ เราควรเคารพสถานที่
- เวลาเดินข้ามถนนหนทางก็เหลียวซ้ายแลขวาก่อน
- อ้าดูอโศกนี้ สีไสววิไลตา
ข้อควรจำ
๑. การใช้คำอุทานบอกอาการมักเขียนไว้หน้าประโยค และจะต้องใส่เครื่องหมายอัศเจรีย์ (!)
หลังคำอุทานทุกคำ ยกเว้นในคำประพันธ์ประเภทร้อยกรองไม่ต้องใส่เครื่องหมายอัศเจรีย์
๒. คำอุทานเสริมบทจะวางอยู่ในตำแหน่งใดในประโยคก็ได้ และหลังคำนั้นไม่ต้องใส่
เครื่องหมายอัศเจรีย์หลังคำ
|
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น